Verslag: succesvolle Algemene Staking eindigt in rellen in Lissabon

Portugal was het eerste land dat de Algemene staking uitriep voor 14 oktober. Ze was gericht tegen de besparingen in de begroting voor 2013. De staking vond weerklank in andere landen, en algemene stakingen en lokale stakingen volgden in Griekenland, Spanje, Italië, Polen, Tsechie, Roemenie, Malta, Cyprus, Frankrijk en België, daarnaast vonden ook nog eens protestacties plaats in heel wat andere landen. In portugal was de algemene staking de grootste ooit, maar eindigde de betoging in Lissabon in rellen… een verslag.

Algemene staking werd opgeroepen door de CGTP. UGT-Voorzitter Joao Proença weigerde de staking te ondersteunen omdat hij de CGTP van sektarisme beschuldigde. Verschillende centrales van de UGT voegden zich echter bij de oproep van de CGTP, wat tot de belachelijke situatie leidde dat Proença zelf mee-staakte omdat de vakbond waarvan hij lid was de oproep ondersteunde, maar hij zelf opriep om niet te staken.

De algemene staking, werd erg goed opgevolgd. 85 procent van de locale administraties staakten. De stakingsgraad in het onderwijs bedroeg 80 procent en in de gezondheissector 90 procent. In Lissabon lag de metro stil, lag het spoor blat en bleven de ferry’s over de Taag allemaal aan wal.  Op de piketten van de vuilnis-ophaling in Lissabon daagden slechts 2 chauffeurs van de 121 op, en aan het bus-depot van Cabo Ruivo werden behalve 6 bussen voor minimum dienst alle andere, weinige, werkwilligen door 2 piketten overtuigd om de staking te steunen of tegengehouden. De werknemers van DHL beslisten op eigen basis,én voor het eerst, aan de start van hun dienst, zich aan te sluiten bij de staking.  bij  en zich allen aan te sluiten bij de vakbond van de Post.

De betogingen die volgden na het ontbinden van de piketten waren erg succesvol. De CGTP had in tegenstelling tot vorige jaren opgeroepen tot betogingen. Ondanks de moeilijkheden voor manifestanten om ter plaatse te geraken door de algemene staking, waren de betogingen groter dan bij vorige algemene stakingen, met 15.000 betogers in Lissabon. In de hoofdstad voegden 3 betogingen zich bij elkaar; een betoging van “studenten tegen besparingen” en “Que se lixe a Troika”, een heel strijdbare van de dokwerkers en de “beweging van werklozen” (MSE), en de hoofbetoging van de CGTP; om daarna richting het Parlement te trekken. De 15.000 man verzamelde zich aan het parlement voor de toespraak van Armenio Carlos, secretaris generaal van de CGTP, die een besparingsstop en de val van de regering eiste, en het geslaagde karakter van de staking benadrukte. Hij bedankte en feliciteerde de onafhankelijke sociale bewegingen met hun mobilisaties voor de algemene staking en hun aanwezigheid aan de pikketten, en benadrukte ook de noodzaak aan verder samenwerking in de toekomst; een duidelijke stap weg van de traditionele sectaire verdeeldheid!

Niettemin werd de avond ontsiert door zware rellen. Het vaccuum dat ontstond toen de officiele vakbondsstructuren Sao Bento verlieten werd ingenomen door een kleine minderheid van zo’n 50 relschoppers die gedurende lange tijd de confrontatie met de politie zochten, ze met losgerukte kasseien, glazen flessen en pettards bekogelend. Deze groep was echter een duidelijke minderheid en duidelijk indentificeerdbaar. Na twee uur chargeerde de politie vanop de trappen van het parlement op de menigte, en gewapend met wapenstokken en honden, sloegen ze iedereen neer die ze te pakken konden krijgen. Pacifistische betogers, vakbondsleden die in meerderheid ter plaatse gebleven waren zonder hun leiding…  maar vooral ook vrouwen, kinderen, invallieden, en bejaarden… Iedereen werd door de opgefokte agenten tot bloedenstoe geslagen terwijl de menigte in paniek wegvluchtte, maar door de smalle straten rond het plein opgehouden werd. Groepjes betogers trachten enkele honderden meters verder verloren kameraden, familieleden en vrienden terug te vinden; maar bleven achtervolgd en uiteengedreven worden in de richting van de rivier, zich verschuilend in huizen, supermarkten en cafés voor de zee van politie, terwijl de kleine groep gewelddadige manifestanten zich eveneens door de straten verspreiden vuilniscontainer in brand stak. Hierna werd de hele buurt afgezet door oproerpolitie.

Resultaat was dat volgens de politie er 47 gevonden vielen. Die cijfers zijn echter veel te laag, aangezien de meest mensen immers geen aangifte deden van verwondingen, onder wie de auteur van deze tekst. Daarenboven werden ook nog eens meer dan 100 mensen opgepakt. De meesten werden na middernacht vrij gelaten, na het verplichte ondertekenen van blanco formuleren. De gearresteerden werden vaak psychologisch en bijna fysiek gefolterd; zo werden heel wat arrestanten verplicht zich in hun cel te ontkleden, werden ze verplicht te pompen (push-ups), en werden sommigen verhoord in verlaten, onofficiele, politiegebouwen. Uiteindelijk bleven nog 7 mensen minstens een dag aangehouden.

In de media verdween alle aandacht voor de staking zelf en werd bijna enkel aandacht gegeven aan de rellen. Hiermee probeert men de staking en vooral ook de sociale bewegingen te criminaliseren, en gebruikt men het geweld van een minderheid om de aandacht af te leiden van de meest geslaagde algemene staking uit de Portugese geschiedenis sinds de revolutie.

Het is duidelijk dat de schuld voor het geweld in eerste plaats bij de regering en de Troika ligt; zonder de aanhoudende besparingen en hun sociale oorlogsvoering tegen de bevolking zou er geen basis zijn voor dit avonturistisch geweld dat geen enkel positief resultaat oplevert. Toch heeft ook de linkerzijde boter op het hoofd. Aan de ene kant was het een fout van de leiding van de CGTP om de betoging voor het parlement te verlaten, en hun leden en onafhankelijke zonder structuren achter te laten die hen eventueel konden bijstaan tegen criminalisering en politiegeweld, alsook een rem zouden vormen voor de geradicaliseerde stenen gooiende jongeren.

Maar ook de volledige politieke en syndicale linkerzijde heeft boter op het hoofd. Het is hun gebrek aan het formuleren van geloofwaardige politieke alternatieven en geloofwaardige actieplannen voor de strijd verder te zetten, die mensen tot wanhoop drijft. Het individuele perspectiefloze geweld kan immers enkel ingang vinden omdat mensen niet meer in de voorgestelde methodes geloven. In die zin is de redeneerwijze van die relschoppers dezelfde als van de stakingsbrekers: “Deze algemene staking op zich haalt toch niets uit”, en dus leggen ze zich toe op anti-sociaal gedrag. Het is de taak van de linkerzijde om geloofwaardige alternatieven en perspectieven aan te bieden voor de crisis en de politieke situatie, opdat de aanwezige woede onder grote delen van de bevolking gekanaliseerd kan worden naar een beweging die de Troika kan stoppen en een echt alternatief vormt. Daar faalt de Portugese linkerzijde: voor de parlementaire linkerzijde is socialisme enkel een abstract woord uit de programma’s maar wordt ze niet gekoppeld aan de praktische eisen die vandaag nodig zijn. Hetzelfde geldt overigens voor de nieuwe radicaal-linkse partij MAS, die zich vaak radicaal en populistisch opstelt, maar socialisme nauwelijks vermeldt in hun politiek materiaal; laat staan dat ze een goed overgangsprogramma opstellen. De CGTP kwam dan weer niet verder dan aan het einde van de algemene staking slechts een “concentratie” op 29 november aan te kondigen als volgende stap in de strijd.

Er is daarentegen nood aan politisering van het verzet en er is de objectieve nood van socialisme als antwoord op de toenemende barbarij van de sociale aanvallen van de Troika en de regering enerzijds en het blinde perspectiefloze geweld van een minderheid daartegen anderzijds. De sindicale linkerzijde dient een strijdplan uit te werken op middellange termijn met verschillende algemene stakingen, 48 stakingen, roterende stakingen en dergelijke tot de terugtrekking van de besparingsmaatregelen en de val van de regering. Op politiek vlak is er nood aan eenheid van de linkerzijde voor de voorbereiding van een arbeidersregering, steunend op een basis van een socialistisch programma die de stopzetting van de betaling van de schuld eist, de nationalisering van de financiele sector en de belangrijkste sectoren van de economie en de bevolking democratisch organiseert.

Brief aan de Duitsers

"Wellicht weet u het niet, maar de leningen aan Griekenland, Ierland en Portugal zijn in werkelijkheid een schuld opgelegd aan de volkeren van deze landen om uw banken 'te redden'."

Brief door Jose Castro Caldas. Castro Caldas is mijn co-promotor voor mijn doctoraat aan CES (samen met Carl Devos aan de ugent), hij is economist, onderzoeker aan het Centrum voor Sociale Studies in Coimbra, en actief binnen het Links Blok en het Burgerinitiatief rond het onderzoek maar de schuld.

Overgenomen van esquerda.net

Mevrouw Merkel, bondskanselier van Duitsland

Ter gelegenheid van uw bezoek aan ons land, had ik u graag een kort bericht meegegeven voor uw landgenoten. Graag zou ik hen dit willen zeggen:

- We weten dat uw regeringen u in de afgelopen tien jaar zeiden dat uw loon diende verlaagd te worden ​​om de toekomst van uw sociale staat te behouden. Ze vertelden je, en je geloofde ook, dat als een ​​klein deel van de inkomsten afgestaan zouden worden, jullie concurrentieler zouden worden. Op deze manier zou het land een deel zou kunnen zetten om uw pensioen te betalen en de toekomst van de sociale rechten van uw kinderen kunnen ondersteunen.

- We weten dat de afgelopen tien jaar niet makkelijk was voor u en dat uw land. Sinds toen is de samenleving harder geworden en de ongelijkheid toegenomen. We weten ook dat het beoogde doel werd bereikt. Duitsland werd inderdaad "concurrerentieler”, het exporteerde meer, en importeerde minder en goedkoper, het bouwde grote overschotten uit op de betalingsbalans en zorgde voor een grote toename van het financiele vermogen op uw banken.

- We weten, maar u misschien niet omdat uw elite u het wellicht niet vertelde, dat dat financiele vermogen, bij gebrek aan beter alternatief, werd doorgesluisd naar leningen aan lage rente aan banken in Zuid-Europa , met inbegrip van Portugese banken, die het op hun beurt, met veel reclame en kleine lettertjes uitleenden aan families in het zuiden, waarvan de salarissen lag bleven, maar net zoals jullie een huis, een auto en een levensstijl zoals de uwe wilden hebben.

- Onze economieën groeiden weinig; onderhevig aan concurrentie door de globalisering die vooral uw exporterende bedrijven ten goede kwam. Maar via het krediet dat uw banken, via de onze. ons ​​boden, zou ervoor zorgen dat heel wat van onze families toegang kregen tot consumptiegoederen, velen geproduceerd door uw exporterende bedrijven. Een tijdje leek deze situatie goed voor iedereen.

- Wanneer in 2008 alle zeepbellen echter begonnen te barsten, en uw banken ontdekten dat ze te veel risico hadden genomen werd het krediet aan de Zuiderse banken en zelfs staten afgesneden. Als de Europese Unie niet had besloten dat geen enkele bank failliet mocht gaan, waarbij de staten verantwoordelijk werden voor de bankschulden, zouden we getuige geweest van een razzia op zowel schuleisende als schuldlijdende banken. Maar de EU-regeringen besloten de banken te “redden", vervolgens zouden ze samen met de ECB en het IMF, de “staten redden.” Op die manier werden jullie eigen banken, die geld hadden uitgeleend tegen een lage rente, alle risico-criteria negerend, zelf gered van faillissement. Op die wijze zijn ze erin geslaagd om de rente op dit sort leningen te blijven innen tot ze afgeschreven waren. Anders waren zij nu ook allemaal failliet. U weet het allicht niet, maar leningen aan Griekenland, Ierland en Portugal zijn in werkelijkheid een schuld opgelegd aan de volkeren van deze landen door de 'redding' van uw banken.

- maar tot nog toe hebben jullie staten, noch jullie allen als belastingplichtigen, niet een euro die wordt uitgegeven voor deze 'bailouts' van Griekenland, Ierland en Portugal. Tot nu toe heft uw regering enkel garanties verstrekt aan een Europees noodfonds dat gratis leent en dat geld uitleent aan de “geredde” “probleemlanden” aan tot 3% of 4%.

- Het kan zijn dat u het niet weet, maar die situatie zal binnenkort wellicht veranderen.  De opgelegde besparingen in ruil voor de leningen, verdrinken de “geredde” landen. Kortom, er komt een punt wanneer deze landen op die manier die schulden niet meer kunnen zullen kunnen terugbetalen. Op dat moment zullen er verliezen zijn, zware verliezen voor iedereen; Duitse belastingbetalers inbegrepen.

maar al de moeite die jullie  de afgelopen tien jaar hebben gedaan om te maken Duitsland 'concurrerentieel' te maken kan uiteindelijk in een oogwenk in rook opgegaan zijn. Uw overschotten, zijn onze tekorten, het  financieel vermogen van jullie banken zijn onze schulden.Jullie leiders hoorden te weten dat een economie een system is, en de Eurozone is daarin geen uitzondering. Wanneer partijen trachten voordeel te halen ten koste van elkaar, kan het resultaat van de geheel en elk appart slechts desastreus zijn.

- Het kan zijn dat u het niet weet, maar uw leiders misleiden u al sinds te lang.

Vergeef me, mevrouw Merkel, als ik tussen sommige woorden een overmaat van teveel bitterheid liet doorschijnen. Ik kan het gewoon niet kan verbergen: het opzetten van de ene volkeren tegen de anderen is ondraaglijk voor mij, vooral wanneer ze uiteindelijk worstelen met een probleem dat gemeenschappelijk is voor iedereen – het probleem van de financiele wereld die regeert over onze regeringen, in het belang van de 1% van de bevolking, zowel bij u als bij ons. Herinneringen komen me te boven van tragedies  uit het verleden die vandaag ondenkbaar zouden moeten geweest zijn. Ik hoop toch dat u het allicht met één punt met mij eens bent: die ondenkbare terugkeer naar dat verleden moet ten allen prijze vermeden worden.